زان شب که در آئینه نشاندیم غزل را تا صبح ز چشمان تو خواندیم غزل را از خاک گذشتیم و در آرامش امواج تا ساحل دستان تو راندیم غزل را از شعله در اندیشه ی ما نیست هراسی زان لحظه که تا کعبه رساندیم غزل را ای عقل تو هم عاشقی آموز که ما نیز با بال و پر بسته کشاندیم غزل را تا شعله زند در پی بی حاصلی ما تا روشنی طور دواندیم غزل را با لحن مسیحایی و اعجاز نگاهت از بیت تب آلوده تکاندیم غزل را ما با قلم حزن نوشتیم سخن را ما در حرم حسن نشاندیم غزل را با لفظ و خط آنقدرغریبیم که گویی عمری است که با دیده نخواندیم غزل را محراب دل ما چو شد آئینه ی معراج از طاقت آدم گذراندیم غزل را آنگونه عطش با تو چشیدیم که هر صبح از تربت پاک تو چشاندیم غزل را هر چند که از خویش گذشتیم ولیکن تا صحن نگاهت نرساندیم غزل را
| Design By : Pichak |
