جان من تنها فدای آن لب چون لعل تو بهر باقیمانده ی حسنت بسا جان بایدم تا کنم توصیف آن زلف پریشان تو را جمله اعضاء زین پریشان تر پریشان بایدم عاشقان هر نیمه شب گلبانگ یا هو می زنند گر وصال دوست خواهم شور ایشان بایدم یا که اذعان بایدم کاز(که از) وصف رویش عاجزم یا که خامه از قصور خود پشیمان بایدم یا نبخشم امتناع دوست در راه طلب یا عطا و فضل بی حد چون کریمان بایدم من سراسر قصه ی آن حسن بی اندازه ام تا ابد پاینده ام هر چند پایان بایدم کعبه ی رخسار او قصد طواف چون منی است سرزنش ها در ره از خار مغیلان بایدم روزگارانی خریدم دولت مستعجلی زان پس این اندازه در این دیر حرمان بایدم می دهم یک روز اگر ترجیح این دولت به وصل من تب عشق تو دارم ژاژ و هذیان بایدم من پریشان و سر زلف تو هم چون من پریش راستی من یا سر زلف تو سامان بایدم؟! موجم و در بستر دریا گهم آرام نیست من اگر موجم به دریا گاه عصیان بایدم چون طبیبم دوش بر دل مهر لبهای تو دید برد ظن بر من که با پیمانه پیمان بایدم جان فدای مهر پیمان نامه ی دل می کنم بهر باقیمانده ی حسنت بسا جان بایدم ای به سمت صدایت تماشا روانه سوی چشم تو لب می گشاید ترانه با دوبال سخاوت نسیم تبسم از لب گریه پر می زند شادمانه همزبانی در آیینه تا شد گرفتار دل رها کردم از غصه ی آب و دانه نزد ائینه داران حقیقت مجاز است من کجا دل سپارم به دست فسانه در تلاطم دل قایق از دست خالی ست همنشینی امواج دریا بهانه رنگ و مضمون ابیات آشفته حالی جز برای تو یارب نشد عاشقانه التفات تو دستی اگر برنیارد کی کجا جوشد از سنگ باور ترانه گر بسوزد چراغ غزل در تب عشق مطلع عاشقی ها تویی جاودانه بر غریبی احساس پاکم نظر کن ای به سمت صدایت تماشا روانه ای سبز سبز ، بنگر بر گونه های زردم بر اشک گرم گرمم ، بر آه سردِ سردم شب را به روز بردم، روزی به شب سپردم سوگند بر تو ، جز تو اندیشه ای نکردم شوقم به درد طی شد، دردم به شوق آمیخت دی شوقِ شوق بودم ، امروز دردِ دردم یک روز با دل خود، باشد بگو مگویم یک روز بر سر تو، با عقل در نبردم دانم چرا تو ای دوست ،از یاد من نرفتی دانستی از نگاهم ، من مردِمردِ مردم در کوچه ی اقاقی ، در انتهای باغی بدرود زندگی گفت، این جان ِ هرزه گردم .... آن کوچه سنگفرشش ، رنگ عبور دارد رنگ عبور دلدار ، بوی حضور دردم مومنان آن که به تن پیرهن غصب کند می نگوئید فریضه که چرا می خواند یار من با همه اخلاص و مردانگیش با دل غصبی من نافله ها می خواند بهار آمد و های و هویی نکرد گلی را به یاد تو بویی نکرد کسی در زلال غزل های خویش برای دلت آرزویی نکرد کسی بغض های ترک خورده را در آیینه ات شستشویی نکرد اگر صبح ساحل تو را می شناخت چرا بادلم گفتگویی نکرد؟ چرا هر که درد آشنای تو بود زخون گلویت وضویی نکرد؟ و یا عطر گل های سجاده را به یاد نسیم تو بویی نکرد؟ چرا پابه پای غزل های من کسی صبح را جستجویی نکرد؟ غریبانه خواندم چو آیینه هم به رسم صداقت نکویی نکرد و حتی در این بی قراری شبی برای دلم چاره جویی نکرد من اخر تو را دیدم اما کسی ز معراج ما گفتگویی نکرد
| Design By : Pichak |
